NIE DOGODZISZ

Szła pogoda drogą przez przestrzenne pola,

Podziwiając naturę w każdym szczególe.

Wtem usłyszała, że ktoś ją żalem woła

I prosi o litość niebywale czule.

Przystanęła, wzrokiem mierząc okolice,

Szukając zawzięcie ją wołającego.

W dali zobaczyła purpurowe lice,

Więc poszła w kierunku człowieczyny tego.

A pod lasem w polu stał Józek zdyszany

Na spękanej ziemi, która ziarnem pluła,

Słońca ogniem strasznie będąc owędzanym

Butelczynę wody do piersi przytula

I na widok pogody zaskarża upały,

Narzekając na suszę bez krzty litości,

Zawodząc, że ziarna nie będą wzrastały,

Prosząc choć o kroplę drobnej wilgotności.

Pogoda się wzruszyła, więc deszczyk dała,

Lecz Józek wciąż narzekał, że to za mało.

Pogoda się prośbom ulegle poddała

I szczodrze dni kilka hojnie popadało,

Ale Józek narzekać zaczął na chmury,

Na to, że pada i deszczykiem wciąż siąpi,

Że wokół obraz jesieni jest ponury

I że niebo słońca ludziom wrednie skąpi.

Pogoda na te słowa się obraziła,

Wiedząc, iż Józkowi niczym nie dogodzi,

Jak ona zechciała, tak i uczyniła

I teraz swoimi ścieżynami chodzi.

Taka to jest bowiem natura człowieka,

Że, czy słońce świeci, czy też deszczyk pada,

Uparcie na wszystko i wszystkich narzeka

Bez względu na to, czy tak mu wypada.

A, to za wilgotno, a to za gorąco –

Wszystkim chciałby Józek w życiu dyrygować,

Wszystko oraz wszystkich traktuje przecząco.

Nie warto się w Józka z troską angażować.

Trzeba reagować z przymrużeniem oka,

Robić, co się robi bez zbędnej przesady.

Józek na świat patrzy przesadnie z wysoka,

Jakby w życiu szukał nie szczęścia, a zwady.