GDZIE SĄ?...

Gdzie są ci wszyscy, którzy już odeszli?...

Pan Jakubowski ze swoją małżonką,

Smukły Wierzbicki w towarzystwie teczki

I w garniturze – zimno czy gorąco –

Lub pan Piekarski, co siedział na ławce

Po drugiej stronie jezdni tuż przed domem…

Strąceni wszyscy czasem jak dmuchawce

Gdzieś zaginęli jak chwile stracone.

A po nich tylko miejsca pozostały

Wciąż ożywiane cieniem wspominania.

Jeszcze niedawno oczy me widziały

Tych ludzi, których wzrok dziś nie dogania,

Zdaje się dotąd, że w domu mej babci

Mączyński wiąże kiełbasy naręcza,

Przemierza kuchnię rozproszeniem kapci

I przez maszynkę mięso w ziołach skręca,

A pod oknami pani Jakubowska

Wraz z mężem owce gna do Dziedzicowej.

Pod kapeluszem przechodzi beztroska,

Jakoby w książkach wciąż trzymała głowę;

A zaraz za nią Wierzbicki w pośpiechu

Przekracza furtkę z teczką urzędniczą

I pędem sunie bez wdzięku uśmiechu…

Dla niego nawet sekundy się liczą.

I na podwórku Młodawska Marianna

Z Pawlikiem czeka na sklep objazdowy.

Rozmów w radości leci w niebo manna,

Jak i beztroska rozbawionej głowy.

I jezdnią sunie duet rowerowy

Państwa Pieczyków, co na Zarów jadą,

Ale zwabieni odgłosem rozmowy

W tym towarzystwie na chwilę zabawią;

I nagle do nich Róża od Młodawskich

Dołącza żwawo z wielką przyjemnością.

W szklaneczkach pachnie kompocik z truskawki

Lany ze dzbanka ze szczerą hojnością,

A od Zarowia akordeon niesie

Andrzej Kowalczyk z rozwichrzonym włosem.

Echo z oddali już sieje po lesie

To, co pan Andrzej śpiewa mocnym głosem.

I już na stole pajdy chleba z smalcem,

Kosz pomidorów, talerzyk ogórków

I sól kruszona na kanapki palcem,

I szczypior w misce pod postacią wiórków,

I radość gnana muzyką i śpiewem

I dźwięki rozmów, dowcipów i śmiechu,

I towarzystwo pod jabłoni drzewem,

Żyjące prosto bez presji pośpiechu.

Gdzie się podziali ci, co już odeszli?

Gdzie się ich cienie rozproszyły nagle?

Gdzie się w milczeniu tak szybko rozeszli?

Kiedy zwinęli swego życia żagle?

Wydaje mi się, że stoi przy płocie

Staruszka z Kosów wsparta o sztachety,

Jej chustka błyszczy w słońca szczerym złocie…

To babie lato mieni się, niestety…

I ślad już zniknął spod stóp Werensowej,

Albo Brzezińskiej Zosi czy jej siostry,

Zielem zarosło podwórko Dudowej…

Wycieli drzewa, co wzdłuż drogi rosły,

A z nimi jakby czas przeszły odpłynął

I falą zgarnął tych ludzi z powierzchni.

Nierzadko w drodze mnie spacerkiem miną,

Choć wiem, że z drogi dawno temu zeszli.

Nie umiem jednak minąć starych domów,

By ich pamięcią nie wskrzesić na chwilę.

Nie wspominając nic nigdy nikomu,

Przed nimi głowę w powitaniu chylę,

A oni za mną z rękoma przy płotach

Machają w geście mi na „Do widzenia”

I obok koło roweru grzechota…

Pieczyków kontur widzę w kształtach cienia…

Żegnaj wsi gwarna, żwawa i wesoła,

Któraś wygasła z odejściem tych ludzi.

Tęsknota moja wciąż za tobą woła

I tamte czasy wspomnieniami budzi.