W DESZCZU

To moje rześkie wiatru rozproszenie

Ze szczyptą rosy na soczystej trawie,

W które się wtapia deszczowe siąpienie

I kropelkami skrapla ciało nagie.

To moje chłodne przebudzenie słońca,

Co się w pieleszach obłoków zanurza,

Ta moja świeżość żar zmysłów kojąca,

Co przyjemnością pieszczot się przedłuża.

Ten klucz mych myśli, co leci w nieznane

I rozbieganie rozmarzonych oczu,

I me ramiona wiatrem uskrzydlane,

I ukojenie, co płynie po trochu

I co skapuje z błękitnego dzbanka

Strużką na usta spękane pragnieniem,

I wilgotności przezroczysta halka,

Co skórę krzepi palców swoich drżeniem.

To moje bycie w kryształowej wodzie,

Jak ślad kwitnienia zastygły w bursztynie,

To me w milczeniu stąpanie po lodzie

Niech strumieniami szczodrze mnie obmyje,

Niech mnie opływa i rzeźbi na nowo,

Niech mnie ożywia i poi natchnieniem –

Chcę czuć się dobrze i namiętnie błogo,

Zaspokojona wszelkim upojeniem!

Rozkładam ręce, rozpinam me ciało

Na maszcie chwili, która się rozgrywa,

I jakby tego jeszcze było mało,

To moja dusza w deszczu też odpływa

I kropelkami wtapiam się w przestrzenie,

W połacie ziemi spragnionej i głodnej…

Zapachem deszczu rozsieję wspomnienie

O mnie – istocie mizernej i drobnej.