SIANOKOSY

W fali zielonej traw roztańczonych

Korale kwiatów się unosiły

I na przestrzeniach szumem niesionych

Jak baletnice w tańcu się wiły,

A echo niosło w błękitu tonie

Odgłosy kosy oklepywanej…

Gdzieś u sąsiada parskały konie

Mierząc połacie ziemi oranej.

A nad łąkami, na tafli nieba

Drobny ptaszyna bujał skrzydłami,

Jakby niczego się nigdy nie bał

Prężył swe piórka pod obłokami

I nic kompletnie nie przeczuwając,

Na straży swego gniazda w traw splocie,

Tańczył w promieniach, wdzięcznie śpiewając

I się pluskając w słonecznym złocie.

I w tych beztroskich nutach muzyki

Ciągnęły sznurem baby na łąkę,

Niosąc jedzenia pełne koszyki

I grabie zębem w górze sterczące,

A tuż przed nimi chłopy z kosami,

Z drewnianym wózkiem o jednym kole,

Dzieci pędzące w dal podskokami –

Ich rozbawienie, śmiechy, swawole.

I wtem!, świst ostrza, co trawę ścinał

Ciszę przeganiał gdzieś w świata strony

I tym sygnałem pracę zaczynał

W dal ostrzegawczo echem niesiony.

Soczysty zapach zielonych soków

Wiatr orzeźwieniem hojnie przyprawiał

I w staranności kroczek po kroku

Wszem pod stopami się rozprowadzał.

I źdźbła, łodygi suszone słońcem,

Przez sen w ramionach z troską tulone,

I wozy w pędzie kołem trzeszczące

A na nich siano w kopach wiezione.

Po bokach wozu dzieci biegały,

Płosząc radością wszelakie dźwięki.

W drodze powrotnej na wóz siadały,

Który rozsiewał zmęczenia jęki.

A, gdy w południe słońce na szczycie

Wszem obwieszczało, że jest południe,

Zatrzymywało się w pędzie życie

Na kocu, który ścielił się schludnie

I pajdy chleba smalcem przykryte

Jadło się z wielką wręcz zachłannością,

I ogóreczki skórki pozbyte,

Kiełbasy pęta rwane z wdzięcznością.

A wieczorami, gdy świerszcze grały,

Wilgotne trawy zgrabione w kopy

Z błogą ufnością w sen zapadały,

Dzieci gubiły swych śladów stopy

I echo gnało ich wdzięczne śmiechy,

Ganiając usta piskiem budzone,

I świat wirował w rytmie uciechy

Jak karuzeli koło szalone…

Dzisiaj znużone bywają łąki

Traktorem w ciszy sprawnie koszone.

Nastał z radością moment rozłąki,

Więc to, co piękne, jest już skończone.

Wspomnienie tylko gdzieś się pojawia,

Kiedy tęsknota na trawach spocznie –

Wówczas, jak przez mgłę, przeszłości zjawa

Przez kopy siana biega swobodnie.