NIECH TRWA

Niech trwa, co jest teraz, w tej samej postaci.

Niech przemija powoli szumem strumyka,

Gdyż nikt i nic mnie tak szczerze nie wzbogaci

Jak czas, co się zawsze kontroli wymyka.

Mogę przecież obudzić się sobie obca,

Spojrzeć w lustro jak w oczy innej kobiety

I szukać imienia swojego bez końca,

Trzymając bezradnie w swych dłoniach skarpety.

Mogę trwać w tej pozie do dnia następnego

Nieświadoma, co wokół mnie się rozgrywa,

Okradziona ze wszystkich i ze wszystkiego,

Żyjąca, lecz… czy sztuczna, czy też prawdziwa?

Mogę zbudzić się rano z wielką nadzieją,

Wciąż planować wcielając cele w swe życie,

Karmić światem swe oczy, które się śmieją,

Zapisując szczęście wierszami w zeszycie.

Mogę też w śnie odpłynąć, lecz… bezpowrotnie,

Jakoby mnie nigdy na ziemi nie było,

Niezauważona, uschnięta samotnie

Jak coś, co się śladem nigdzie nie odbiło.

Niech trwa więc to, co teraz, w formie niezmiennej,

Niech się sączy kroplami czasu powoli…

Z każdą wszak godziną czuję się przyjemniej,

Bo wszystko mnie cieszy i nic mnie nie boli.

Niech trwa, co mnie sobą pochłania, otacza,

Radością się rodzi o banalnej porze

Lub niepowodzeniem w mą codzienność wkracza –

Nic mnie przygnębieniem zasmucić nie może.