NA ZŁODZIEJCE

U Gwarka, który mieszkał na Nowinach

Grzechu przygoda się w sadzie zaczyna,

Bo późną nocą przy księżyca blasku

W ciszy drzemiącej, przy gałęzi trzasku

Gromada dzieci wracała z ogniska

Wabiona jabłkiem, co purpurą błyska

Wśród szeleszczących kusicielsko liści,

Splecionych w warkocz wiatrem drżących kiści,

Więc brzmiały gwarnie u Gwarka korony,

Dźwigając dzieci tłum nienasycony

Pośród konarów brzemiennych owoców

Z sadu niesionych na kraciastym kocu.

Z chichotem tryumfu biegnąca gromada

Z posesji Gwarka na łąki wypada

I siedząc w trawie niczym polne myszy

Przy szumie wiatru i westchnieniach ciszy

Smakiem jabłoni zmysły swe rozpieszcza

I swe zwycięstwo wszem wobec obwieszcza,

Więc słychać było chrupania w osłodzie,

Gdy sok się jabłek sączył im po brodzie.

Takie to były wykroczenia drobne

I poczynania w nich wręcz niepokorne,

Że mając Ewy poplamione ręce

Dzieci czerpały radość na złodziejce,

Jakby nie mogły o jabłka poprosić,

Tylko je z sadu ukradkiem wynosić,

Pławiąc się w grzechu błędnej przyjemności,

Będącej sumą dzikiej zachłanności –

I tak to koło historii się toczy,

Raniąc słabością co wrażliwsze oczy.

Z raju wygonił Bóg Adama, Ewę,

A ich prawnuki wciąż psocą pod drzewem.

Cóż to masz w sobie jabłko zakazane

W blasku księżyca ukradkiem zerwane?

Cóż to masz w sobie sadzie pana Gwarka,

W którym nierzadko przebrała się miarka?