JUŻ MINĘŁO

Nie ma już powrotu do tego, co minęło.

Czas drzwi zamknął za tobą już nieodwracalnie.

W tej chwili się coś właśnie nowego zaczęło,

Przeminęło natychmiast wręcz nieubłagalnie.

Nie masz wpływu na przebieg, na nurt przemijania.

Nie zaciśniesz w swych dłoniach życiodajnej wody.

Nie unikniesz przenigdy momentów rozstania,

Choćbyś duchem był wiecznie beztroski i młody.

Sekundami los płacze i niebo topnieje.

Pod palcami zegara świat się cały kruszy.

Śmierć się coraz bezczelniej i zuchwalej śmieje.

Kokon ciała się zsuwa ze skrzydeł twej duszy.

Oczy w lustrze wyblakły, we mgle się rozmyły.

Łzą wzruszenie na rzęsach drży jakoby rosa.

Twarz opadła w bezradność, pozbawiona siły,

Kryjąc czoło zmartwione w srebrem lśniących włosach.

Wciąż trzymasz w dłoniach ciepło bliskiej ci osoby,

Lecz cień jej obecności splata twoje palce.

Wspomnienia się wkradają w spokój twojej głowy,

Szkicując twarz przeszłości na wyrwanej kartce

I wszystko zda się wokół powracać z zaświatów,

Choć znika, kiedy rękę wyciągasz w dotyku.

Powietrze pachnie nadal mnóstwem polnych kwiatów.

Wiatr szumi zapiskami twojego zeszytu,

Więc wiesz, że to, co było, nigdy nie powróci,

Że nigdy nie powtórzy się w tym samym tonie.

Czas obok nieustannie pieśń żałobną nuci,

Zaduma w rozmarzeniu nostalgicznym tonie,

Więc albo się obudzisz i będziesz żyć dalej,

Ile by nie zostało ci jeszcze do końca,

Albo też wspomnieniami gorejąc zuchwale,

Nie ujrzysz nigdy więcej wschodzącego słońca.