NA DŁONIACH

Na moich dłoniach pył dnia wczorajszego,

Kurz drogi, którą przeszłam z przeznaczeniem,

Sok w skórze czosnku w palcach krojonego

I ziół kruszonych opuszków zgnieceniem,

 

I cień dotyku twoich rąk kochanie,

I pocałunków słońca, co w podróży,

Ślad czasu, z którym wieczne jest skaranie,

Bo młodość krótka, a starość się dłuży.

 

Na dłoniach moich światło płowych oczu…

Trudno uwierzyć, że tak spracowane.

Siedzi na palcach motyl mego wzroku,

Gdy trzymam dłonie ze sobą związane.

 

Już nie te same – sprawne oraz sprytne

I rozbiegane w rwącej aktywności.

Niekiedy zdają się jakoby sitkiem,

Bo przesiewają zdolność mej sprawności.

 

Na dłoniach moich noc swą skroń układa,

Oddechem błogim oplata nadgarstki

I snu wargami na rzęsach osiada,

Jako więdnących róż opadłe płatki.

 

Lekka niezdarność zaciska obręcze

I pierścieniami palce obrączkuje…

Tę niezaradność opłakuje serce,

Którą codzienność je dzień w dzień częstuje.

 

O moje dłonie z miłością na palcu,

Z odciskiem stópek, rączek mego syna,

Z pacierzem, który trzymacie w różańcu

Czas w was się kończy, śpi… ledwo zaczyna...

 

Kruszeją w garści zaciskane kwiaty,

Któreście kiedyś w szczęściu przyjmowały.

Los zdziera młodość z was dłonie na raty,

Byście, jak posąg, kamienne zostały.

 

Już nie ta sprawność i nie ta wrażliwość,

I nie ta siła zaciśniętych palców,

Lecz patrząc na was, nadal widzę miłość

I widzę sprawność, jak wiruje w walcu…

 

Takie was dłonie moje zapamiętam –

Zachłanne w pracy i szczodre w pieszczotach.

Moją starością nie jestem przejęta,

Bo życie tylko kolor miewa złota.