SPOKÓJ

Fale zgiełku się zdały zatracić w niemocy.

Wiatr na gałęzi przysiadł i nogami macha,

Wpatrując w moje okna wielkie, bystre oczy,

Chowając twarz w kołnierzu jesiennego płaszcza.

Czasem szumem zaczepi w śnie zastygłe liście

Czy szelestem rozrzuci kroki w szorstkiej trawie.

W dłoniach trzyma jarzębin purpurowe kiście,

Obserwując na niebie rozpięte żurawie.

Ludzie pędzą przed siebie jakoby w hipnozie

Szpilką wzroku przybici do płyty chodnika.

Suną niemo i szaro w przygarbionej pozie…

Rys ich w czasie się kruszy i powoli znika.

Mimo głębi spokoju, co w przestrzeń się wtapia

Kroplą wosku płonącej świecy przemijania,

Giną w sieci złudzenia, co ludzi obłapia

I nie widzą w swym życiu ni nadziei cienia.

A wiatr w drzewie schowany bacznie się przygląda

Tym osobom szuraniem butów przemieszczanym.

Ze współczuciem w ich oczy bezradnie spogląda,

Będąc w życiu codziennym niezauważanym.

A mnie serce w tej chwili zachwytem się budzi,

Głowa szczęściem zakwita, dusza się raduje,

Usta szepczą gorliwie modlitwą za ludzi,

Których mija to wszystko, co cudem pączkuje.