KREDKI

Deszcz za oknem roni łzy

Jakby smutny, jakby zły.

Płacze, siąpi, lamentuje.

W okno wścibsko się wpatruje,

A w pokoju na kanapie

Nuda śpi i głośno chrapie.

„Co tu robić?” – duma Ewa

I leniwie wzdycha, ziewa,

Przeciągając całe ciało,

Jakby nic jej się nie chciało.

Wszystko wokół nudzi, męczy

I znużeniem, i snem dręczy.

„Dajże spokój. – nuda szepce –

Mnie się też nic robić nie chce.

Kładź się obok na kanapie

I patrz jak deszcz w szyby kapie.

Po co męczyć się zabawą

Czy tym, co rodzice każą.

Lepiej leżeć, patrzeć w sufit

Jeden cały dzień i drugi.

Nie ma nic przyjemniejszego

Od lenistwa leniwego.”

„Co mi szkodzi?! – mówi Ewa –

Przecież nikt się nie pogniewa,

Jak nie będę nic robiła,

Tylko w łóżku się byczyła.

W końcu jest to rozwiązanie

Na to moje narzekanie.”

Leży Ewa więc na łóżku

To na plecach, to na brzuszku,

To na boku lewym, prawym

Bez zajęcia i zabawy,

A czas dłuży się i dłuży.

Ewa sennie oczy mruży

Lecz nie może wcale zasnąć.

Niewygodnie jej i ciasno.

Wstała nagle rozzłoszczona

I na nudę obrażona.

Z wielką chęcią i natchnieniem

Myśli: „Zaraz coś tu zmienię…

Pomaluję świat kredkami!

Wesołymi kolorami

Odczaruję smutki wszelkie.

Wszystko małe zrobię wielkie.

Świat zasypię motylami,

Wesołymi uśmiechami.

Tu kwiatuszki, a tam pszczółki

I bociany, i jaskółki…”

Tych pomysłów wiele było,

By się Ewie nie nudziło,

Więc kredkami baśniowymi,

Kolorami magicznymi

Pokój Ewa rozjaśniła

Panią nudę przepędziła

Na odległe świata strony,

Gdzie jest smutek przygnębiony.

Od tej pory w dni deszczowe

Kredki w biurku kolorowe

Kolorami świat malują

I szkicują, i rysują

Wszystkie rzeczy wymarzone,

Wymyślone i zmyślone.

Ty też możesz tak czarować,

Wszystko wokół kolorować,

Aby nigdy się nie nudzić,

Nie narzekać i nie smucić.