KAWA

W towarzystwie kawy przy oknie zastygam.

Opary nad kubeczkiem z mgłą się zdają splatać.

Niczego nie zakłócam i nie przerywam.

Przyglądam się powiekom uśpionego świata.

Latarnie szpileczkami przebijają ciemność,

Jakby resztką nocy otulały ziemię.

Od zachodu się sączy pobladła bezsenność

Rozrzedzając szarości mlecznym promieniem.

W dłoniach trzymam ziarno napęczniałe wrzątkiem.

Zapach kawy mnie koi, unosi pod chmury.

Każdy łyk zda się być świtania początkiem,

A smak łagodzi nastrój wokół szarobury.

Kropla kawy na ustach zwilża zamyślenie,

Rozluźnia skupieniem zaciśnięte skronie

I natchnioną refleksją zapisuje milczenie…

Czuję na ramionach jej rozgrzane dłonie…

Ta chwila, choć mizerna i nic nieznacząca,

Tak bezcenną być może w wymiarze doby,

Niteczką aromatu prowadzić do słońca,

Siecią aktu złączyć podobne osoby.

W towarzystwie kawy jestem całą sobą,

Bezwstydnie prawdziwą w zadumie obnażonej,

Z kwitnącą wiosennie, rozmarzoną głową

Oraz z duszą w nurcie przestrzeni niezmierzonej.

Zanurzam się ustami w czarnym jej wywarze,

Mrużąc oczy całowane przyjemnością…

Odrywam się od ziemi, niepoprawnie marzę

I wracam do życia z wesołą radością.