W GŁĄB SIEBIE

Iść przed siebie szpalerem drzew

Z baldachimem gałęzi nad głową,

Budząc liści jesiennych śpiew,

Zanurzając się w toń kolorową

Złoto krwistych, zastygłych fal,

Które kroki szelestem wzruszają,

Odpływając w bezkresną dal

Za myślami, co mnie wyprzedzają.

Stanąć w końcu na progu dni,

Wisząc ciałem nad nieba przepaścią

Niczym kontur wierzbowych pni,

Co się chylą nad rzeką z miłością,

Aby obmyć zmęczoną twarz

Kroplą deszczu, co w dłonie nabieram,

Z lotu ptaka zobaczyć świat,

Więc przez gwiazdy jak blask się przedzieram.

Ujrzeć wreszcie ocean słów,

Które szeptem mi dusza podkrada,

By usłyszeć nareszcie znów

Myśli dźwięk, co się ciszy spowiada,

Aby poznać, że właśnie ja

Stoję szczerze przed moim obliczem,

By uchwycić, co w duszy gra

I rozsiewa w noc trele słowicze.

I powrócić do domu w kąt,

W fotel wtulić się z kubkiem herbaty,

Mając w sobie wciąż żywy prąd

Zderzający swym nurtem dwa światy –

Tego, co jest dokoła mnie,

Z tym, co we mnie rozkwita, dojrzewa,

Migające na jawie, śnie

W mglistym szkicu ziemi oraz nieba.

Później wsłuchać się w własny głos,

Który echo przedrzeźnia refleksją,

Rozważaniem rozczesać włos,

Aby poczuć jak w sercu jest lekko,

Gdy świadomie poznaję stan

Tego, kim byłam, jestem w tej chwili,

Gdy bywam z sobą sam na sam

W zadumie, która szczęściem się pyli.

I tylko ja i ciepły koc,

Surfinie kwiatem kapiące z okien,

Wyblakły dzień i szklista noc

Patrząca na mnie srebrzystym okiem.

I tylko ja i moja myśl

Za balustradą lśniącego słońca…

Trzeba nam ruszać!, wspólnie iść,

By poznać siebie szczerze, do końca.