NIC WIĘCEJ

Nie potrzebuję nic więcej ponad to, co mam…

Beztroski czas wciąż tańczy w przewiewnej sukience,

Porywając zmartwienia ludzkie i myśli w tan,

Rozkładając bezradnie w rozbawieniu ręce;

A wszystko wokół płonie pragnieniem zuchwałym,

By czas w pędzie zatrzymać, zniewolić, zagłuszyć,

Aby stać się człowiekiem wszechmocnie wspaniałym,

Który starzeć się, tęsknić za niczym nie musi,

A ja… siedzę w swym kącie z kubeczkiem zadumy

W towarzystwie codziennej losu złośliwości,

Patrzę jak wiatr rozpina na błękicie chmury,

Jak je żaglem naciąga w nurcie ku przyszłości…

A mnie kłosy mych marzeń w pełni wystarczają,

Wędrówka przez niczyje stopy oznaczona,

Refleksje, które wszystko solą przyprawiają,

I ta świeżość poranka niczym nieskażona,

I doniczki piwonii wrastające w okna,

Wstążeczkami motyli rabaty zdobione,

Cynamonem pachnąca z kruszonką szarlotka

I godziny w sekundach zachłannie liczone,

I zachody i wschody zmęczonego słońca,

Gwiazdy, co falą srebra niebo przesiewają,

Samotność, co się sączy spokojem bez końca,

Banały, które duszę szczęściem rozpieszczają…

A mnie w pełni wystarcza twe spojrzenie w oczy,

Głos ciszy, co oddycha twej piersi westchnieniem,

Milczenie, które wokół nas cierpliwie kroczy,

Bycie z tobą tym jednym miłości istnieniem,

Odgłos roślin, co w górę pną się po sztachetach,

Zgrzyt kamieni, co buta dźwigają podeszwę,

Trawy, które w jesiennych zdobione serwetach,

Recytują mistrzowsko powstające wiersze.

Nie potrzebuję nic więcej ponad to, co mam,

Choć czas tańczy w przewiewnej, zszarpanej sukience.

Człowiek bowiem nigdy, nigdzie nie jest sam na sam,

Jeśli tylko wrażliwe na piękno ma serce.