BEZCENNY

Kocham ten czas nocy jeszcze pełnej,

Choć świtem pachnie drzemiące powietrze.

W jej towarzystwie wszystko, co bezcenne,

Poczucie szczęścia w sercu moim łechce.

Nic się nie liczy bardziej niż spokój,

Komfort beztroski rozmarzonej głowy

I niezmącona niczym wolność wokół,

I wybór czynów w poczuciu swobody.

Można przyjemnie w pościel się schować,

Wianuszkiem sennym włosy ozdabiając

Lub w zamyśleniu bezpiecznie dryfować

Na rzeczywistość wcale nie zważając;

I można chłonąć woń polnych kwiatów,

Woń kolorami pozrywanych liści,

Stojąc bezpiecznie na krawędzi czasu,

Gdy owocują wspomnień pełne kiści.

Nic wszak nie grozi, nic się nie czai,

Nic nie zastrasza i śmiercią nie zionie.

Spokój słodyczą dorodnie się mai.

Tulą mą duszę jego ciepłe dłonie…

Niech pozostanie w stanie niezmiennym,

Niech się rozpływa falą odprężenia.

Poza spokojem, który jest bezcenny,

Nic nie ma sensu i nie ma znaczenia.

W nim tylko cisza jest przezroczysta

I bicie serca pączkuje miłością,

I marzeń dudnią stepowe kopyta

Galopujące w przestrzeni radością,

Więc choćby los był zły i nikczemny,

Choćby mi kłody pod nogi podkładał,

W życiu jest spokój wszak skarbem bezcennym,

Bez niego wszystko to podłość i zdrada,

Zniszczenia, zgliszcza i łez strumienie,

Strach, który czyha za rogiem ulicy,

Żebrzące szczęścia ludzkie poniżenie

I łuna krwista rozpalanych zniczy.