KIEDYŚ

Kiedyś też będę stara

Jak tarcza martwego zegara…

Może będę też sama,

Niepotrzebna i zapomniana

Wśród zgromadzonych  rzeczy.

Oddechem dam znać, że jestem,

I zdradzę się rzęs szelestem,

Spojrzeniem do drzwi podejdę…

Być może przez nie gdzieś przejdę.

Kiedyś spojrzę przed siebie

I porzucona w ciszy śpiewie

Może rozpoznam głosy,

Co głaszczą słów szeptem me włosy,

Wskrzeszając mnie w wspomnieniach.

Zajrzę w pożółkłe koperty

I przejrzę zdjęć brzemienne sterty,

Poszukam w nich siebie samej

Młodej, radosnej i kochanej.

Kiedyś też spojrzę w lustro,

Zobaczę jak w oczach mych pusto

Niczym w zniszczonym domu

Co już niepotrzebny nikomu,

Choć w stanie przyzwoitym.

Usiądę sobie przy oknie,

Patrząc jak świat i twarz ma moknie

Od bezwiednego wzruszenia

Na wszystko, co wokół się zmienia…

Kiedyś też będziesz stara

Jak tarcza martwego zegara…

Może będziesz też sama,

Niepotrzebna i zapomniana

Wśród porzuconych rzeczy.

Kiedyś ty też będziesz stary

Jak liść zwiędnięty, kruchy, szary,

Butem przyszłości zdeptany,

Zimowym szronem przysypany.