Wzruszasz mnie Panie Swoją Miłością,
Bo każdy Tobie jednakim bywa.
Wzruszasz mnie Panie Swą Obecnością
W duszy, co wobec innych uczciwa.
Zawsze mi Ciebie nadal jest mało.
Zawsze spragniona ciągle Cię szukam.
Co by się w życiu moim nie stało,
Do drzwi przeróżnych stukam i pukam
W nadziei, że tam znajdę człowieka,
Który ma w sobie żar Twej Mądrości,
Który się siebie – pychy wyrzeka,
Z Ciebie wciąż czerpiąc nektar radości,
Bo tylko taki kocha naprawdę
Bez chęci zysku oraz mściwości,
Taki niezdolny bywa na zdradę,
Gdyż nie ma w sercu swoim zazdrości,
Więc w takich ludziach wzruszasz mnie Panie
I czynisz moją codzienność darem.
Dzień mój zaczyna wdzięczne śpiewanie,
W którym bezwstydnie, szczerze Cię chwalę.
Nie pozwól, bym się w żalu straciła,
Kiedy się zmagam z trudami losu.
Nie pozwól, bym się, Panie, zgubiła
Gnieciona siłą bezwzględnych ciosów.
Biegnę za Tobą Twymi śladami,
Dłońmi pod liśćmi je wyszukując.
Za Tobą wodzę dziecka oczami,
Do piersi Twojej głowę swą tuląc.
Hosanna! - z krtani mej się wyrywa.
Echo ją niesie ponad obłoki,
Jeziora gwiezdne dźwiękiem przeszywa
I nad wszechświatem brzmi jako kroki,
Którymi wdzieram się do Królestwa
Odgłosem cienia Twojego dzieła
Spragniona bardzo Twego Jestestwa.
Spraw, bym się w górę ku Tobie wspięła!
Hosanna! - wołam siłą wydechu,
Siebie po drodze siejąc wspomnieniem.
Biegnę za Tobą, Panie, w pośpiechu,
Hosanna! - krzycząc mej duszy pieniem,
I nie dbam o to, ile mam jeszcze
Kroków czynami do postawienia.
Gdy Tobą płonie, mój Panie, serce,
Nie ma się tutaj nic do stracenia.
Mogłabym zatem zasnąć, jak zechcesz,
Zostawić rzeczy niedokończone.
Hosanna! - śpiewam, z tęsknotą wrzeszczę,
Bo chcę czuć Twoje, mój Panie, dłonie,
Gdyż ciało kruche prochem się stanie.
Ważne, by dusza zdrowiem tryskała.
Niech będę wolą Twoją, mój Panie.
Hosanna! - będę wdzięcznie śpiewała
I jeśli nawet będzie mi przykro,
Że zmarnowałam jakieś talenty,
Bądź mi życzliwym, bo żyć mi przyszło,
Będąc człowiekiem… chyba przeklętym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz