ZA WCZEŚNIE

Porozwieszałam na sznurach drzew bieliznę myśli

I zawodzący w mej głowie śpiew jak bezdech liści

Zdaje się ciszą kiełkować wszem niczym uśpienie,

Porozsiewane w przestrzeni gdzieś senne marzenie.

Płatki mych ust na kawy toń już położyłam

I widzę, że pobudką mą świat wyprzedziłam.

Czerń blady świt rozrzedzać już ledwo zaczyna,

Drzemiącą noc szarością swą lekko rozcina.

Patrzę na pierś ziemi co śpi w szronu haleczce.

Latarnie dróg iskrzą się jak płonące świece,

A pośród nich zdaje się wiatr być obłąkanym…

Ze sobą wciąż rozmawia jak z kimś niepoznanym.

Zimowy chłód przeszywa świat i dreszczem trzęsie.

Wiem, że mój dzień rozpoczął się nieco za wcześnie,

Lecz nie chcę już zanurzać się w snu rozmydlenie,

Więc z kawy mej upijam łyk na przebudzenie

I obserwuję omdlałą wręcz z miłości ziemię,

Która w ramionach kochanka – snu bezpiecznie drzemie.

Płomienie latarń drogowych już świtem stopniały

I zapach świec pyłem swoich łez w przestrzeń rozlały.