KAŻDEGO RANKA

Każdego ranka, gdy się budzę,

Spoglądam w niebo z rozrzewnieniem

I tym wrażeniem myśli me trudzę,

Że ktoś wciąż siedzi za zadaszeniem

I jak przez lustro tafli błękitnej

Patrzy uważnie na całą ziemię,

I jak w obrazie szyby przejrzystej

Widzi człowieka trud i zmęczenie.

Wyciągam zatem dłoń na „Dzień dobry”.

Zaparzam kawę, mówiąc do Niego.

Wspominam, że dziś ranek jest chłodny,

A przy posiłku wzdycham: „Smacznego”,

Jakoby siedział ze mną przy stole,

Trzymając w dłoni sztućce w milczeniu,

I opowiadam o życia szkole,

Czując się dobrze w Jego Istnieniu.

I na spacerze na szelest drzew,

Na szum płynących kropel deszczu

I na ptaszyny jakiejkolwiek śpiew

Wyczuwam zmysłem Jego w powietrzu,

Jakby szedł obok mi towarzysząc,

Trzaskiem traw, piasku Swe kroki znacząc

I delektując się słodką ciszą

I pluskiem wody rzek, które płaczą.

Wieczorem na głos czytam Mu książki,

Omawiam każdą myśl i sentencję,

A On oczami Ojcowskiej troski

Zapewnia, że w noc, jutro też będzie,

Więc spokojniejsza wtulam swą głowę

W poduszki puchy i sen głęboki.

Przepraszam, że z Nim już być nie mogę,

Gdyż ociężałe zdają się oczy,

Lecz On zostaje przy mnie czuwając,

Wpatrzony we mnie niczym w obrazek

I włosy moje w tył odgarniając,

Koi w mym sercu bóle porażek,

Jakby zapewniał, że będzie dobrze,

Że nic wielkiego też się nie stało

I pocałunkiem obdarza szczodrze,

By serce wiarą znów się rozgrzało,

Więc każdym rankiem staję w oknie,

Patrzę w niebo z wielką wdzięcznością,

Dotykam Jego źrenic swym wzrokiem

Karmiona szczerą, piękną miłością

Jak dziecko, które w Ojca ramionach

Jest przenoszone nad kałużami.

Rozgoryczenie, żal we mnie kona,

Gdy patrzy na mnie Swymi oczami.

Jak tu nie wierzyć i jak nie kochać?

Jak nie zawierzać się Jego woli?

Jak nie ze szczęścia obficie szlochać,

Gdy Ktoś tak Dobry lęk w duszy koi?

Jak nie powiedzieć Jemu „Dzień dobry”,

Jak zasnąć niemo bez „Do widzenia”?!,

Skoro w Ojcowskiej Miłości szczodry

Pragnie naszego tylko zbawienia.