WYBACZ

mojemu synowi

Tyle się wydarzyło i tyle już przeszło,

Zachodem słońca stopiło się bezpowrotnie.

Czekam w oknie życia, aby nowe wzeszło,

Czując się z każdą chwilą,… godziną samotniej.

Nic już się nie powtórzy, by nas pocieszyć,

Choćbyśmy wskazówki cofnęli zegara.

Niczego się nam nie uda cudem wskrzesić,

Choć przeszłość we wspomnieniach przetrwać się stara.

Dotykam cię pamięcią – malutkiego chłopca.

Spoglądam w twoje oczy jak w tonie błękitu.

Przeglądam się w twej twarzy jak w zwierciadle słońca

I tulę cię w ramionach od świtu do świtu.

Wybacz, chyba za mało, nędznie cię kochałam,

Chyba nie potrafiłam obdarzyć cię szczęściem.

Tak wiele dla ciebie pragnęłam, wiele chciałam,

A chyba nie umiałam podzielić się sercem…

Wciąż mi się wydaje, że mogłam zrobić więcej

I że mogłam się bardziej w mym życiu postarać.

Dziś chowam twarz w zmarszczone, pokrzywione ręce.

Mądrzejsza dzisiaj jestem, lecz na to za stara,

By móc naprawić błędy, które popełniłam,

Których w tamtym okresie nie byłam świadoma.

Tak mocno cię kochałam, lecz się pogubiłam

Życiem codziennym strasznie, bezwzględnie miażdżona.

Dziś z popękanym sercem na spróchniałych dłoniach

Przed tobą na kolana padam uniżenie,

Z woalem pajęczyny na spękanych skroniach,

Z bezradnym na ust drżących wymownym milczeniem

I proszę wybacz matce, co ci uczyniła,

Wybacz tę niezaradność poranionej duszy,

Wybacz, że cię rozczarowałam, że skrzywdziłam.

Przytul do piersi swojej me jałowe uszy.

Powtarzasz mi z uśmiechem: „kochana wariatko” –

Trzymając mnie w swych męskich, dojrzałych ramionach –

„nie mogłaś i nie możesz być wspanialszą matką”…

I wówczas żal z przeszłości w moim sercu kona.

Choć… powracam czasem do tego, co było.

Analizuję swe matczyne potknięcia.

Wiem, że wiele z pragnień mych się nie spełniło.

Może za mało miałam w sobie zacięcia?

Jedno wiem na pewno, że bardzo cię kocham,

Że jesteś mym największym szczęściem na ziemi

I choć z takich czy innych powodów szlocham

Nic mojej miłości do ciebie nie zmieni.