KAWAŁEK KRÓLESTWA

Kocham ten mój przyziemny kawałek Królestwa,

Brzozy w splocie warkocza w ramach moich futryn,

Krople deszczu na szybach jako ślad jestestwa,

I jesienny krajobraz – ten z pozoru smutny.

Kocham modlitwy kosów błagalno – dziękczynne

Szum liści, trzask gałęzi, szept zroszonej trawy,

Przemijanie wręcz dzikie, nieuchwytne, płynne

I zadania,  wyzwania i banalne sprawy,

Zapach bułek i masła przykryty cebulą,

Posypany ziarenkiem soli oraz pieprzu,

Zachód, co niebo rozpala krwistą purpurą,

I wiatr, który wciąż śpiewa partyturą szeptu.

Kocham park mój w sąsiedztwie przepasany rzeką,

W którym siadam na ławce oko w oko z czaplą,

W którym z podejrzliwością kaczuszki mnie śledzą

A drzewa przesiewają nad głowami światło.

Kocham ten mój przyziemny kawałek Królestwa –

To moje tu i teraz na tym skrawku ziemi,

Ten adres mój marnego, krótkiego jestestwa,

Ten zaczyn moich starych, zmurszałych korzeni.