NAD ZIEMIĄ

Moje myśli jak ptaki spłoszone z mokradeł,

Co trzepotem swych skrzydeł roztrzaskują ciszę,

Co wzbijają się w przestrzeń hałaśliwym stadem,

Rozcinając swym lotem grawitacji smycze.

Włosy tylko pod wiatrem ich piór niczym wioseł

Falą zdają się płynąć bezszelestnie, błogo

Jak łan zboża zgarbiony pod brzemiennym kłosem

Nie muśnięty dłonią i nie trącony nogą.

Moje myśli jak ptaki rozsiane pod niebem,

Co wydają się ziarnem w pęczniejących chmurach,

Okruchami, co karmią moją duszę chlebem,

Atramentem, co błyszczy spod wiecznego pióra.

Moje myśli jak bukiet latawców w mej dłoni

Dryfujących w obłokach pod rozpiętym żaglem,

Jak parasol, co zawsze od smutku mnie chroni

I unosi nad ziemią pompowany wiatrem.

Moje myśli ławicą spłoszonego ptactwa

Suną z pluskiem w błękitach oceanów życia

Pod bibułką powierzchni wabione do światła

Zawieszone na słońca bursztynowych niciach.