JESIEŃ W GOŚCIACH

Nad Wąsoszem mgły kłęby zawisły z pewnością,

Ociężałe i senne osiadły na trawie,

Choć się w niebo unoszą z dmuchawców lekkością,

Odsłaniając uroki jesieni łaskawie

 

Jak kurtyna, co w górę ciągnięta przedstawia

Scenografię sosnami porośniętej ziemi,

W których brzoza w pniu bieli wstydliwie się kłania

Baletnicy spódnicą jak łabędź się mieni.

 

Obok dęby posturą tancerza stanęły

Ze świerkami w szpalerze jak przy polonezie,

A pod nimi paprocie wachlarze rozpięły…

Szelestami i szumem wiatr powozem jedzie.

 

Nad czubkami się wstążki z kominów unoszą.

Szczyptą drewna, co ogień pochłania, świt pachnie.

I opary sarnimi uszami się stroszą.

Echo z ziemi podnosi rosę, co nań kapnie.

 

W kępach trawy żółknącej zając cicho siedzi.

Cisza klęczy u progu wschodzącego słońca

Prawdę niosąc pokutną niczym po spowiedzi,

Więc jej słowa modlitwy ciągną się bez końca.

 

Asfaltowa się jezdnia przebija przez domy

Jeszcze stopą nie tknięta przebudzonej wioski.

Stoi na niej lis rudy w futro wystrojony,

Choć w obejściach nie ujrzy smakowitej gąski.

 

Przy zakręcie kapliczka z cierpiącym Jezusem,

Co Mu wrzosu gałązki stopy otulają,

A na płotku przy krzyżu jak garby poduszek

Ptaki w czarnych habitach Jutrznię odmawiają.

 

Spaceruję, Wąsoszu, wspomnieniem twą drogą,

Zaglądając w leniwe, roztargnione okna.

Widzę w progach osoby, co już spać nie mogą,

Których wieczność wtopiła w szklistość swego oka.

 

Patrzą na mnie z  uśmiechem smutkiem rozchylonym,

Rozpoznając jak bardzo wioska się zmieniła,

Jak przycichły wyrwane z gospodarstwa domy,

Jak je przykra samotność znużeniem przykryła.

 

Spaceruję, Wąsoszu, wspomnieniem przez lasy.

Widzę jesień, co w gości już ci się wprosiła.

Wskrzeszam swoją pamięcią te przepiękne czasy,

W których małą dziewczynką i panienką byłam.

 

Jakżeś pięknie się ubrał w fioletowe pióra

Wrzosowiska i w szaty liści, co płowieją.

Kolorami się zmienia twa jesienna skóra.

Oczy moje podziwem do ciebie się śmieją.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl