JESTEM

Jestem! –

Głosem przebijam pancerne milczenie nieba,

A niebo mi odpowiada rzęsistym deszczem

I szum brzemiennych kropel jak zboże rozsiewa,

Zapisując na ziemi swój telegram wierszem.

Jestem! –

Wzbijam się ponad gwiazd kapelusz kryształowy,

Odkrywając w swym sercu to, co było pierwsze.

Wszechświat wkrada się rozmarzeniem do mej głowy,

Odsłaniając przed okiem objawienia senne.

Jestem! –

Ostrzem echa rozcinam ciszy rozmodlenie,

Wślizgując się w jej spokój szeptem i szelestem.

Niech ma stopa odciśnie na ziemi istnienie!,

Bo przecież gdzieś i pośród namacalnie Jestem.