GŁOWĄ W CHMURACH

Mój czas się gdzieś zgubił, zatrzymał, zatracił,

Został w tyle za progiem odległej przeszłości,

Tęsknotą za przeszłością godziny me okrasił,

I nie okazał mej duszy ni krztyny litości.

Jestem teraz w tym miejscu i o takiej porze,

Więc trudno się odnaleźć w przestrzeni mi obcej.

Wokół mnie drzemie puste i uśpione morze

Teraźniejszości, w której relacje są chłodne.

Szum wiatru wciąż ciągnie szelest długich sukni.

Słoneczniki się chylą parasolem pod słońcem.

Na ławeczce przy bluszczem porośniętej studni

Rozkoszuję swą duszę zapisanym słowem.

Zapach malin i słodki smak czereśni w sadzie,

Szczyptą rosy wzmocniony w koszyku listowia,

Poprószone w ogrodzie złotymi opiłkami bazie

Płoną ogniem jak ściana miękkiego wezgłowia,

A tuż obok piwonie i róże w koronach,

Stokrotkami wyszyte kołnierze, mankiety

I jaśminy we śnieżnych, słodziutkich pomponach,

Fiołków tęczą zdobione, szerokie berety,

Pszczół, motyli, biedronek niezliczone roje,

Wiatru palce tańczące na traw klawiaturze

I żywicą pachnące drzew młodziutkich słoje,

Astry chińskie żarzące się w krwistej purpurze,

Świerszczy licznych jak armia pełne filharmonie

I wieczory się tlące świętojańską iskrą,

Delikatne jak harfy kwiatów drobnych powoje –

Wokół mnie się rozkrzewia to po prostu wszystko,

Chociaż inne dokoła wznoszą się witraże,

Oschłym, szorstkim szkłem dzieląc szarą rzeczywistość…

Niepoprawienie, zachłannie, nieustannie marzę,

No i tęsknię, że dzisiaj żyć mi tutaj przyszło.