NURT

Rzeko moja o rwącym i bezwzględnym nurcie,

Pluskiem wody kojąca najdziksze nastroje,

Czuję w sercu natchnienia namiętne ukłucie,

Gdy przy brzegu twym cicho i w pokorze stoję.

Obudziłaś w mej duszy podszepty sekretne,

Myśli spłoszyłaś rojem roztańczonych ważek,

Oczyściłaś to wszystko, co szczerze szlachetne

I rozbudziłaś radość w przypływie porażek.

Czyste dłonie zanurzam w twej błękitnej wodzie,

Stopy obmywam z kroków wszelkiego zmęczenia,

Chcę rozpłynąć się rzeko w twej rześkiej ochłodzie

Spragniona twej świeżości, twych kropel wytchnienia.

Świat niech pędzi na oślep gdzieś obok do przodu

W szaleństwie obłędnym rządz nie do poskromienia.

Nie chcę czuć w ciele, w duszy zachłannego głodu,

Który jest z każdym dniem nie do zaspokojenia.

W tobie rzeko przedziwna, rwąca wciąż w nieznane

Zastygam w zaufaniu niczym deszczu kropla.

Twoim nurtem, szelestem zmysły kołysane

Czują jak jesteś czysta, słona, kwaśna, słodka.

Nieś mnie w miejsca przez ludzi jeszcze nieodkryte,

Nieskażone zazdrością, niezniszczone dłonią.

Niech me ciało we wstęgi twej wody spowite

Będzie prawdy najszczerszą, bezwstydną odsłoną.