W UKRYCIU

Otulę ramiona szalem i schowam się pod deszczem,

By łzy z tęczówki nieba obmyły moje ciało.

Czy zrobię, oprócz tego, coś w dniu dzisiejszym jeszcze?

Niczego mi nie będzie na pewno brakowało.

Potrzebna mi jest cisza i dotyk anioła,

Co skrzydła swe nade mną wiernie rozpościera.

Będziemy siedzieć razem bez gestów i bez słowa –

On cierpliwy troskliwie, ja bezwstydnie szczera.

Potrzebne mi wytchnienie od karuzeli życia,

Od ludzi, którzy wścibsko zaglądają w okno.

Szukam w dłoniach przestrzeni siebie i ukrycia…

Niech wszystko wrze i wrzeszczy w bólach dookoła.

Potrzebny mi łyk wody, co nawilży duszę,

Ukoi drżenie zmysłów w lękach niespokojnych.

Zanurzam się w milczącą samotności głuszę

Gubiąc dźwięk moich ust wiecznie niepokornych.

Siedzę w deszczu na krześle z gałęzi plecionym

W towarzystwie anioła, co stan mój rozumie –

Jestem sobą, prawdziwą, bez zbędnej osłony.

Obok czas bezszelestnie gdzieś przed siebie sunie.

Bywa w życiu niekiedy właśnie taka potrzeba,

By się schować przed światem, zapomnieć oddychać,

Aby smugą błękitu na sklepieniu nieba

Móc czymkolwiek szlachetnym testament zapisać.

Bywa we mnie nierzadko pragnienie skrytości,

W które wpadam z radością jak dziecię w ramiona.

Anioł mój mi nie skąpi w tym czasie miłości.

Wszelka gorycz w mej duszy wówczas wolno kona.