SAMOTNOŚCI MOJA!,...

Samotności moja!, kładziesz swe zimne dłonie

Na me ramiona, szepcząc: „Ja ciebie osłonię”,

I chociaż dzięki tobie nie czuję się sama,

Dzieję się przez codzienność jak bez widzów drama,

A mimo to szczęśliwą ma dusza się zdaje,

Choć na pewno od innych dziwactwem odstaje,

Bo w najmniejszym szczególe siebie odnajduję,

Każdą sekundę życia wdzięcznie celebruję.

Przechodzę obok ludzi, tumy opływając

I wbrew sobie od wszystkich się wręcz oddalając,

Jakby mnie siła ciągła w przeciwnym kierunku

Niczym ptaka, co niebo podbija na sznurku,

Mijam więc w swoim locie jak w muzeum twarze

I podziwiam z dystansu przyziemne witraże –

W tym wszystkim zdam się bowiem wręcz zakorzeniona,

A mimo to w tym wszystkim niezadomowiona.

Idę zatem przed siebie i jak cień przemijam,

I w milczeniu zadumy przechodniów omijam.

Trącona przypadkowo łokciem na ulicy,

Nie zakrywam mych oczu tarczą przyłbicy,

Ale idę przed siebie jakby nic nie było,

Odporna już na życie, które mnie zraniło…

I idę tak przed siebie jakby wiatr w bezruchu.

Nie zostawiam po sobie ni widu, ni słuchu,

A ty ma samotności dzielnie kroczysz obok

Z wtuloną w moje plecy posiwiałą głową

I chociaż ciebie dźwigam na moich ramionach,

Jesteś moja, bo wierna, nikim niezlękniona.