WOŁANIE

Tutaj jestem! – woła moja stęskniona dusza.

Ty ją otulasz głosu kojącym szelestem

Mimo, że liść się żaden wiatrem nie porusza,

Żadna gałąź nie budzi się najmniejszym gestem.

Tu jestem! – w obłędzie rozpaczy nawołuje,

Jakby odnaleźć się pragnęła w zagubieniu.

Doczesność w wachlarzu przypraw jej nie smakuje.

Błądząc za Tobą Panie, trwa w rozkojarzeniu.

Tu jestem! – galopem echa przemierza knieje

I przeskakuje dźwiękiem siłę grawitacji,

I nie rozumie, co się dokładnie z nią dzieje…

Wydaje się być obcy stan takiej wariacji.

Tu jestem! – głos załamuje się nutą żalu,

Jak obłąkany krąży westchnieniami ciszy

I wiruje pośród drzew jakoby na balu,

Lecz nikt tego nie widzi, jak i nikt nie słyszy.

Tutaj jestem! – woła ma dusza udręczona.

Z fali tłumu wynurza się i znów nurkuje.

Nad głowami przechodniów wyciąga ramiona

I do Ciebie mój Panie dostać się próbuje.

Tu jestem! – woła dusza w sieci przygnębienia.

Obarczona tęsknotą za Tobą mój Panie.

Towarzystwo nie daje w smutku odpocznienia,

Więc Twe drzwi rozsiewają jej do nich pukanie…

Tutaj jestem! – lamentem płoszy ptaków stada,

Rozsuwając na niebie kotary z obłoków…

Wiatr jej tylko milczeniem na żal odpowiada,

Niosąc w przestrzeń odgłosy jej bolesnych kroków.