TRELE

W splotach gałęzi jak w sieci rybaka

Złowiona zdaje się nuta jednaka,

Która ciemności osładza nadzieją

W chwilach, co jeszcze drzemią i nie dnieją,

A echo hojnie rozsiewa te dźwięki

Jakoby układ radosnej piosenki

Wiatr porywając do skocznego tańca,

Choć był wtulony w zadumę różańca,

Który paciorkiem palce traw oplata

I szeptem koi zmysł śpiącego świata…

I niesie w przestrzeń ptaszyna nut krocie,

I niebo chłonie ich dźwięczne łakocie,

A mnie się dusza wyrywa szczęśliwa

I jak do lotu łabędź się podrywa,

Rozkłada skrzydła spragnione wolności,

Dzień zaczynając od tej przyjemności,

Którą są ptaków przebudzonych trele,

Brzmiące jak jutrznia w klasztornym kościele…

Więc ja się wtapiam w to, co wokół słyszę,

W tych ptasich trelach celebrując ciszę,

Spijając ciałem tonów poruszenie,

Co zda się jawić jak senne marzenie,…

I świat topnieje w rozkoszy namiętnej,

Co spaceruje w sukni z mgły upiętej

Z warkoczem kwiatów w rozpuszczonych włosach –

Nicią jedwabiu zastygłą na kłosach,

Których szum zlewa się z tym ptasim trelem,

Wirując wokół z beztroskim weselem.

Jak karuzela w szalonym obrocie,

Tak falbanami nut tych dźwięcznych krocie

Trzepoczą dłoniom wiatru nieuchwytne

I niczym woda dzikie, zwinne, sprytne,

Bo rwące nurtem szczęśliwej muzyki

Drżą jak do piersi wtulone goździki,

Po skórze kroplą wzruszenia spływając

I ziemię z niebem muzyką stapiając…

Niechaj mnie niosą ponad błękit trele,

Jakobym z czasem miała już niewiele,

Jakobym była już nie z tego świata!...

Niech ptasia nuta mnie z wiecznością brata

I niechaj w każdej godzinie istnienia

Śpiew ptaków płynie wodą bez wytchnienia.