Z TOBĄ

Idę na spacer i twe kroki słyszę,

Co jeszcze bardziej akcentują ciszę.

Ptak w drzew bezlistnej z gałęzi pościeli

Z tej ciszy dźwiękiem drwić się nie ośmieli,

Więc wszystko wokół błogim jest spokojem,

Gdy o poranku idziemy we dwoje.

Wiatr mnie ramieniem swoim obejmuje,

Szelestnym szumem tłumaczyć próbuje,

Skąd się to wszystko wokoło tutaj wzięło

I tak naprawdę od kogo poczęło,

Więc się wsłuchuję w każde jego słowo,

Idąc przy tobie z rozmarzoną głową.

Woda palcami przejrzystego plusku

Trzyma się nurtem przybrzeżnego chrustu

I spod koryta łypie na nas okiem,

Jakby poiła się naszym widokiem,

Więc się na chwilę przy niej zatrzymuję

I pełną piersią zapach celebruję,

Co się kroplami bryzy w przestrzeń niesie

Jako żywica w drzew iglastym lesie.

Idę przy tobie ze „Zdrowaś Maryja”,

A świat wokoło mej modlitwie sprzyja:

Niebo się zdaje ukrywać swe skronie

W konarów w chwale rozłożone dłonie,

Echo powtarza słów moich pacierze

Każdy dźwięk głoski rozkochując szczerze

W ciszy, co klęczy przed wschodzącym słońcem,

Na której ustach nuty stygną drżące.

Wszystko się nagle zdaje kłaść przede mną,

Rozprzestrzeniając Nieba toń bezdenną

I odsłaniając mi Królestwo Boże,

Które na co dzień przebić się nie może

Przez tę zawziętą naturę człowieka,

Co zwodzi myśli, że swą śmierć przeczeka.

Idę przy tobie w głębokiej zadumie

A krok twój przy mnie bezszelestnie sunie.

Skrzydłem zahaczasz o przydrożne krzaki,

Budząc do Jutrzni śpiące jeszcze ptaki.

Dotyk twych oczu czuję na ramieniu,

Więc spaceruję w lekkim ukojeniu.

Czas nawet zdaje się nam towarzyszyć,

Modląc się obok w kryształowej ciszy,

Wstrzymał więc zegar wskazówek westchnienia

I połknął oddech w powadze milczenia,

Dlatego wszystko zapadło w bezruchu

Jak wyostrzone we skupienia słuchu

I pochylone poddańczo przed Bogiem,

Pod którym słońce promienieje progiem.

Idę spacerkiem przy tobie z ufnością,

Czując jak krzepisz mnie swą troskliwością.

Idę przed siebie z podniesionym czołem,

Puszczając w błękit spojrzenia wesołe

Jak gołębicę, co z arki Noego

Poszuka dla mnie drzewa oliwnego,

Bym kiedyś mogła w cieniu jego spocząć

I w twych ramionach, jak dziecko, odpocząć.

Tymczasem z tobą jestem tu i teraz,

Wciąż zaczynając od podstaw – od zera

Z tą samą, świeżą, szlachetną nadzieją,

Czując jak we mnie wartości pęcznieją

I jak się wiosna w mojej duszy budzi

Wbrew ciału, które nierzadko się trudzi.

Tymczasem z tobą nigdzie się nie spieszę.

Każdą sekundą, banałem się cieszę,

Każdą kruszynę jakoby bezcenną

Podnoszę wdzięcznie, co leży przede mną,

I z tych drobinek stłuczonej całości

Sklejam kontury swej osobowości…