POPIELEC

Panie mój!, posyp moją głowę szczyptą ziemi,

By ciało pamiętało o swojej kruchości,

I rozwieś moją duszę na sznurkach promieni,

Niech tęskni za świętością i życiem w wieczności.

Panie mój!, i oprósz moje włosy popiołem,

Aby wyciszyć w skroniach pulsujące myśli,

Obejmij mnie Twoich ramion troskliwym kołem,

Niech mi się Niebo w chwilach mego znoju wyśni.

Panie mój!, Swoim Słowem ucisz moje usta,

Aby tylko o Tobie Wieść Dobrą głosiły,

Niech ma stągiew kamienna nie zostanie pusta,

Ale pełna Miłości oraz Twojej siły.

Panie mój!, i uwolnij me ciało od głodu

I od pragnienia, które grzechem karmi zmysły,

I wypchnij moją duszę przed ciało do przodu,

Aby i w niej słabości bezpowrotnie prysły.

Panie mój!, rozpal ogniem Twojej Krwi me serce,

By w mych żyłach płynęły Soki Twojej Męki.

Oddaję Ci me życie w ofiarnej podzięce,

Tuląc twarz do Twej gwoździem poranionej ręki.

Panie mój!, jakże słaba jestem pod Twą stopą

I zwinięta pod Krzyżem niczym dziecko w łonie.

Moje ciało nasączaj każdą Krwi Twej kroplą,

Niechaj w duszy mej Miłość oraz Mądrość płonie.

Panie mój!, drżącą wargą zbieram pot z Twych kolan

I rzęsami podnoszę łzy z Twojej źrenicy.

W moim sercu cierpiący w bólu będziesz konał,

Bym trzymała się Ciebie jak okręt kotwicy.

Panie mój!, Twoje włosy odklejam z Twej twarzy,

Opatrując ustami rany Twojej głowy

I do piersi przytulam Koronę, co parzy

I co wrasta się we mnie swym zwojem cierniowym.

Panie mój!, dzisiaj stoję przed Tobą w pokłonie,

A Ty popiół mi sypiesz rękoma kapłana

Na uśpione modlitwą, oszronione skronie,

Bym wiedziała że Jesteś, że nie jestem sama…