NIE ODEJDĘ NA ZAWSZE

Kiedyś,… gdy wszystko wypłowieje i zszarzeje,

Wskrzeszę wspomnienia fotografiami na ścianach.

Niejedna twarz ze zdjęcia do mnie się zaśmieje –

Dzięki temu poczuję, że nie jestem sama.

Pokoje się wypełnią duchami z przeszłości;

Korytarze wrzeć będą gromadami dzieci;

Pąki w ogrodzie, w oknach i w mgiełce świeżości

Będą spijać miód z nieba, co się złotem świeci;

A przy kuchni i piecu będę wirowała

Niczym w tańcu szalonym szczęśliwa wariatka,

I dla całej rodziny będę gotowała

Z motylami w warkoczach i z wstążkami z kwiatka;

Będę wtapiać się w oczy sercu memu bliskich,

By na zawsze zachować to ciepłe spojrzenie,

By zatrzymać przy sobie ukochanych wszystkich,

Kiedy radość w mieszkaniu zastąpi milczenie,

Kiedy nagle okażą się pokoje puste,

W których echo przedrzeźnia odgłosy obcasów,

Gdy w ogrodzie czas siwą rozprzestrzeni chustę,

Szumem liści jesiennych tłumiąc dźwięk hałasu.

Pewnie często zastygnę przed domem na progu,

Wypatrując z tęsknotą kogoś w drodze do mnie.

Za to wszystko, co miałam, podziękuję Bogu,

Świat mnie bowiem miłował niemal nieprzytomnie:

Dotykałam zmysłami szlachetnego piękna,

Doświadczałam też życia przypraw bukietami.

Byłam, jestem i będę Panu szczerze wdzięczna.

Mam niewiele, a jestem ponad bogaczami.

Nie przerażą mnie metry pełne samotności

Ani cisza z zadumą w fotelu z wikliny.

Ma codzienność wszak była Niagarą miłości,

Nie mam zatem w mej duszy nieszczęścia przyczyny.

Cóż, że sama zostałam w zaciszu domowym,

Na uboczu, gdzieś w kącie, pamiątką na strychu –

Taka kolej jest rzeczy w tym pędzie służbowym,

Trzeba więc się pogodzić z istnieniem po cichu.

Bladym świtem, gdy wstaję, zamieram przy kawie,

Wyłapując z przestrzeni rozśpiewane ptaki.

Patrzę jak rosa stygnie na sprężystej trawie,

Jak wiatr stokrotkom liczy śnieżnobiałe płatki.

Później zawsze wychodzę z domu do ogrodu

Bez względu na pogodę i kaprysy nieba.

Nie mogę zaspokoić mojej duszy głodu –

Każdą sekundę cenię!, jak okruchy chleba.

Wieczorem, gdy się wszystko do snu wolno chyli,

Zasiadam na werandzie z kubeczkiem herbaty

Z koroną tańcujących przy świetle motyli,

Pochłaniając mym ciałem kwitnące rabaty,

I wsłuchuję się w rechot… lub w szelest z oddali

Rozmarzona i jakby całkiem nieobecna.

Wokół mnie lampionami dom się cały pali,

A obok wspomnień siedzi ma miłość stateczna.

Kiedyś zasnę, trzymając ją mocno za rękę,

Z albumem na kolanach, co skrzydła rozłoży,

I z uśmiechem na ustach, bo życie jest piękne…

Świt me ciało w kołysce wygodnie ułoży

I tak zastygła z kroplą poranku na rzęsach

Będę siedzieć przed domem w powojach werandy,

A dusza rytmem niebijącego już serca

Będzie wznosić się w górę ze śpiewem Hosanny.

Może taką mnie znajdziesz na wieki uśpioną.

Może szarpnie twą struną wzruszenie żałobne.

Nie smuć się, byłam bowiem szczęściem rozpieszczoną.

Odeszłam, ale lekko – kroki mam swobodne.

Nie płacz i niech świat twego łkania nie usłyszy.

Zatrzymaj moje zdjęcie – zawsze będę z tobą.

Będę do ciebie mówić, używając ciszy

I będę cię dotykać wiatrem – daję słowo.

Nie odejdę na zawsze – będę w tobie żyła

I twoimi śladami za twym cieniem ruszę.

Będę zawsze i wszędzie ci towarzyszyła,

A, że nieco inaczej… - tak po prostu muszę.