W DRODZE

Zdaje się, że wstaję u boku samotności,

W szlafroku z kubkiem kawy zastygam przy oknie,

Patrzę w oczy kłębiącej się jeszcze ciemności,

Która stoi naprzeciw, w strugach latarń moknie…

I tak w długim milczeniu twarzą w twarz stoimy,

Jakby porzucone, nikomu niepotrzebne.

Nie wiem, czy o tym samym w tej chwili myślimy?

Wszystko wokół wydaje się puste i senne.

Później wychodzę z domu, kluczem drzwi zamykam,

Mimo woli się daję ponieść fali tłumu,

Z jednej ulicy w drugą niczym duch przemykam…

Myśli moje się topią w oceanie szumu.

Idąc prosto przed siebie, kupuję pieczywo.

Zaczepiona rozmową, dryfuję w dyskusji.

Na zewnątrz się wydaję beztroską, szczęśliwą,

A wewnątrz cierpię strasznie z powodu iluzji.

Przysiadam na pięć minut w parku na ławeczce.

Przyglądam się gołębiom w tangu gruchającym.

Rzucam im okruszyny schowane w bułeczce

Porwana w rozmarzenie stanem ujmującym,

Zdaje mi się, że lepiej jest ptakom niż ludziom,

Że mają w swoim życiu swobodę wolności,

Bo mogą wzbić się w górę, gdy ziemią się znudzą

I w stadzie nie cierpią na syndrom samotności.

Wzdychając, idę dalej , patrzę na witryny.

Ramieniem ktoś mnie trąca i mija w pośpiechu,

Rzucając w moją stronę grymas gorzkiej miny,

Pozbawionej choć cienia lekkiego uśmiechu.

Wchodzę w metro i słucham jak tory zawodzą,

Dziobiąc ciszę brutalnie tym wstrętnym lamentem.

Wszyscy wokół oczami pod nogami wodzą,

Unikając spojrzenia z nieśmiałością, wstrętem.

Dalej idę przed siebie z tym ciężarem przykrym,

Co mnie mocno przytłacza lękiem izolacji.

Myślę, jakim by człowiek mógł zostać szczęśliwym,

Gdyby swe ciało wyrwał z kajdan grawitacji.

Mijam jedną przecznicę, wchodzę do cukierni,

A przede mną w kolejce patrzy na mnie dziecko.

Mama jemu kupuje do szkoły cukierki

I kremowe z wiśniami maleńkie ciasteczko,

Więc skuszona tą miną podziwu wielkiego

Pochylam się nad dzieckiem, spoglądam mu w oczy…

Nagle!, w jego źrenicach widzę coś pięknego –

Obraz, który niejedno stworzenie zaskoczy:

Odbicie mojej osoby, a za mną skrzydła,

Które bielą, jak żagle, pióra rozchylają.

Sytuacja co najmniej wydała się dziwna,

Więc rozglądam się wokół jak mnie postrzegają,

Lecz nikt – oprócz dziecka – na mnie nie spogląda,

Jakbym była tu, teraz całkiem przezroczysta,

A dziecko za me ramię z zachwytem zagląda

I w jego oczach mieni się wzruszenia iskra.

Odwracam się za siebie tym więc przymuszona

I jakież mnie zdziwienie nagle powaliło.

Skrzydłami niczym dłońmi troskliwie chroniona

Szłam z Aniołem Stróżem – mą nadzieją i siłą.

Uśmiechem mnie łagodnym serdecznie powitał,

Wzrokiem nakazał zwrócić się do cukiernika,

Który o zamówienie kilkakrotnie pytał,

Częstując mnie sercami w lukrze i z piernika,

A ja jakoby w transie tegoż zaskoczenia,

Nie umiałam wydobyć z siebie nawet słowa.

Stałam obezwładniona siłami milczenia,

Czując jak mi radośnie w chmurach krąży głowa.

Cukiernik bez pytania podał mi dwie kawy,

Na tacy dwie drożdżówki z jagodami w cukrze

I spojrzał na Anioła – „Pan będzie łaskawy” –

A odsuwając krzesło rzekł: „Uprzejmie służę”.

Usiadłam więc z Aniołem przy jednym stoliku,

Delektując się kawą w głębokiej zadumie

Mimo tego!, że rozmów mogło być bez liku,

Ale… jaki to temat wybrać w wielkiej sumie?!

Nie ukrywam, że radość grzała moje serce,

Bowiem właśnie poznałam mego przyjaciela,

Który palcami Nieba trzymał mnie za ręce,

Który zawsze mnie chroni i ramieniem wspiera.