ŻYCIE

Babie lato, niczym żyłka z przynętą w wodzie,

Nylonową powłoką księżyc odzwierciedla,

Wątłą nicią w gałęziach jakoby w ozdobie

Iskrzy w szronie drobnymi opiłkami srebra.

Mam wrażenie, że do mych pleców się wszczepiła

I odstaje ode mnie sznureczkiem latawca,

Że przez głębię błękitów w ziemię mnie rzuciła.

Kołowrotkiem nią kręci wszem stworzenia Sprawca

I zaciąga, popuszcza tę żyłkę statecznie,

Utrzymując mnie ciągle na powierzchni tłumu.

Fale czasu mnie niosą w nieznane bezpiecznie,

Opływając me zmysły partyturą szumu.

Nie poznałam mojego sensu – przeznaczenia.

W jakim celu Ktoś tutaj właśnie mnie zarzucił?!...

Wciąż dryfuję pod taflą głuchego milczenia

Pośród innych, podobnie zanurzonych, ludzi.

Przepływają tuż obok wszelkie doświadczenia

I skubaniem próbują, jak mój duch smakuje.

Które w końcu mnie połknie z haczykiem istnienia?...

Niepewności ostrożność na swym karku czuję.

Wśród odpływów, przypływów i nurtów, i prądów

Trudno bowiem odgadnąć, gdzie też się unoszę.

Bez nadzoru i wszelkich nad jutrem podglądów

Mam bezradność, więc ciągle o łaskawość proszę.

Słyszę tylko nad sobą rozbiegane stopy

I zgrzyt ziaren na plaży piasku, co wędruje.

Czas ucieka i biegnie linią morza bosy,

Nad falami się wznosi, rześko podskakuje

I dlatego mnie pewnie soli smak przenika,

Pergaminem się zdaje skóra nasączona,

Oko gaśnie, w otchłani bezdennej zanika

Jak latarnia mgły siecią schwytana, zduszona.

Nadal jeszcze dryfuję w toni codzienności.

Nie znam jednak godziny, w której nić ma pęknie,

W której zerwę się z żyłki w przestrzenie wieczności,

Wspominając jak było różnorodnie, pięknie.