O, PIĘKNA!

Tak bardzo mi brakuje domów w zaspach śniegu,

Co spod puchu źrenicą okien spozierają,

Saren, które wieś śpiącą przecinają w biegu,

Wstążek dymu, co mgliście się z niebem stapiają,

Jak i ptaków, co gronem przy gałęziach wiszą,

Parapetów w poduchach anielskiego pierza,

Wiatru, który się ściera z nostalgiczną ciszą

I który łany bieli tanecznie przemierza,

Jak i sosen strzelistych w wełnianych kożuchach

Pochylonych troskliwie nad iskrzącą drogą,

Krzewów w śnieżnych, pękatych i błyszczących brzuchach,

Mrozu, co trzeszczy szkliście w spacerze pod nogą

I ostrzem w szybach okien graweruje kwiaty

Niepodobne tym, które wiosną, latem kwitną,

Tworząc w kolorach iście królewskie rabaty –

Te na szybach się mienią naturą magiczną,

Jakby w rysach swych księżyc kruszyły brokatem,

Jakby opiłki słońca tęczą przesiewały,

Jakby gwiazd srebrnych siecią wisiały nad światem,

Kryształowym diamentem w przestrzeń się wtapiały…

Gdzież podziały się lustra rozrzucone w śniegu,

Sople, które się zdają w cyrkonii rzeźbione,

Echo, które w zamieci niesie nuty śpiewu,

Akwamarynem brzozy i wierzby strojone?

Gdzie konary dorodne w szadź jakoby liście,

Pióropusze traw, które nad stawem szron ścina,

Tanzanitem zdobione suknie uroczyście,

W których ziemia dzień kończy i nowy zaczyna?

Gdzieżeś zimo baśniowa w piór białych oprawie

Z szafirową koroną na perłowych włosach?!...

Topaz oczu twych pięknych nieustannie sławię,

Więc choć raz aleksandryt blasku ich mi pokaż.

Szukam ciebie dostojna i majestatyczna,

Ale znaleźć nie mogę pośród łez błękitów.

Gdzieżeś nieskazitelna, jak również prześliczna?!...

Słyszę tylko szum wiatru jak kartek zeszytu;

Widzę tylko bezwstydną nagość bezlistowia,

Szron trawników, zwierciadła roztopionych luster…

W pochmurnej chuście nieba pochyla się głowa.

Smutek sieje w przestrzeni swe wyznania puste.

Nie ma ciebie, o piękna i niepowtarzalna!

Tak mi tęskno za tobą, że wręcz nie pojmuję,

Bo dla mnie twa obecność, pozornie banalna,

Jest tym, czego w tej chwili bardzo potrzebuję.

Z tobą się całe szczęście dzieciństwa kojarzy,

Z tobą na nowo staję u progu beztroski,

Dlatego nieustannie w sercu mi się marzy,

Że kiedyś znów poczuję smak twój rześko – słodki.