A JUŻ...

Jeszcze popołudnie snuje się na dworze,

A już wieczór zagląda w szklane źrenice

I – zdaje się – doczekać się już nie może,

Kiedy rozłoży w fotelu liściastą spódnicę.

Twarz do okna przykleja deszczem zroszoną

I gałęzią puka w drżące okiennice,

Czekając cierpliwie z głową opuszczoną

I nadzieją, że go gościną u siebie zaszczycę.

Zapachniało w domu cynamonu nutką

I szelestem refleksji westchnęła cisza,

Czas wspomnień się sączył, jak wino, wolniutko

I światłocieniem ożyła wyświetlana klisza…

Jeszcze wieczór nie zmrużył powiek zmęczonych,

A już noc się topi w latarni strumieniach…

Wciąż widzę w przeszłości konturach zamglonych,

Jak moja twarz bezpowrotnie z każdym dniem się zmienia.