PIELGRZYMI

Poranione dusze na płótnie mego wzroku

W płaszczach ciał, pod którymi swe bóle chowają,

Krzątają się na tarczy w rytm pór czterech roku,

Niewidoczne z cierpieniem być się swym starają,

Ale widzę, że każda ma walizkę starą

Zatrzaśniętą na klamry i spiętą pasami,

Płowo żółtą i zdartą, a gdzieniegdzie szarą,

Służącą pokoleniom minionym latami,

A w niej wszelkie wspomnienia, doświadczeń popioły,

Fotografie wyblakłe i lustro zamglone,

Poszarpane zeszyty myśli porzuconych,

To, co osiągnięte, i to niedokończone.

Peronami się snują, szukając marzenia,

Które jeszcze się mieni dawnym sentymentem,

I pędzą za ucieczką niemal bez wytchnienia,

By ukryć się przed światem z wewnętrznym zamętem.

Poranione dusze na płótnie mego wzroku

Wieczorami z naparstkiem głębokiej refleksji

Wyciskają z swych oczu gorzki żal po trochu

Bez wyrzutów, oskarżeń czy wrzasków pretensji.

Siedzą na parapetach w powietrzu wiszących.

Patrzą w niebo z tęsknotą tylko wypatrując

Promieni nadziei błękit przebijających…

Czekają, spojrzeniami w obłokach żeglując,

Na słodycz, która deszczem obmyje ich grzechy,

Na wiatr, co wyszczotkuje ich skrzydła starannie,

Na gwiazdy spadające w kaskadach pociechy,

Na cud podobny z nieba spadającej mannie.