SPACER JESIENNY

Poszukiwacze złota wzdłuż szlaku chodników

Pochyleni w swej pracy, szumem pochłonięci

Przesiewają opiłki na chwałę złotników,

Rozsiewając listowie przez sito gałęzi,

A ja pod tym opadem kropel jakby miodu

Przyglądam się ich pracy z wielką fascynacją.

Oczy me zachłannością bezkresnego głodu

Płyną w deszczu listowia z niebywałą gracją,

Jakoby oderwane od czasu i ziemi,

Zawieszone latawcem pod sitami złota.

Rozpościeram ramiona w tej słodkiej przestrzeni…

Budzi się w moim sercu przedziwna ochota,

By, niczym puch dmuchawca, zawisnąć pod niebem,

Obyć ciało w strumieniach złocistego deszczu,

Wzbić się w wszechświat donośnym i radosnym śpiewem

I aby żyć powoli w szczęściu bez pośpiechu.

Stoję z twarzą wzniesioną na dłonie palczaste

Poszukiwaczy złota, co liść przesiewają.

Słońce strącone z drzewa moje włosy głaszcze.

Fale szelestu, plusku wszem mnie obmywają.

I tak stoję bezwstydnie w wodospadzie chwili,

Nie zwracając uwagi na to, co dokoła.

Ciało me tonie w skrzydłach złocistych motyli,

Dusza tańczy sercem beztroska i wesoła.

Poszukiwacze złota nawet mnie nie widzą,

Pochyleni nad sitem splecionych konarów

I opiłkami słońca wszędzie hojnie sypią,

Kołysząc się w rytm senny jesiennych zegarów.