MŻAWKA

Rozpuść mnie deszczem Panie mój i Boże,

Roztrzaskaj całą na drobinki rosy.

Nikt, oprócz Ciebie, mi pomóc nie może,

Gdy nędzne ciało z trudem znosi ciosy.

Z błękitu oczu Twoich Dobry Panie

Łzy sączy smutek i troska Ojcowska.

Dusza się moja niech łzą jedną stanie

I niech zawiśnie na pajęczyn włoskach,

Niech dla przestrogi wiatr ją targa, spija,

Bo nędzną była, niewierną, niewdzięczną,

Zapominając, że ciało przemija,

Myślała często, że jest długowieczną.

Ileż to kropel z Twoich źrenic płynie?

Iluż to ludzi opłakujesz w ciszy?

Ileż to dusz Cię zdradzi i zaginie

W bólach, których to krzyków nikt nie słyszy?

Jakże Cię męczy ta Twoja bezradność

Wobec potęgi Ojcowskiej Miłości

I Twój szacunek i Twa delikatność

Wobec danego nam prawa wolności?

Patrzę w Twe oko błękitnego nieba

I widzę smutek sączący się dżdżyście

I w sercu rośnie ogromna potrzeba,

By stanąć w Tobie Panie uroczyście,

Więc nagim ciałem pod strumieniem smutku

Rozkładam ręce, twarz wznoszę w błękity.

Niech deszcz obmywa duszę aż do skutku,

By zmyć z niej brudy grzeszącej kobity,

Niech mnie oczyszcza, wybiela, szoruje,

Abym się stała nowo narodzona.

Niechaj mnie Twoim żalem uformuje,

Abym Miłością była namaszczona

I wobec innych czulsza i wrażliwsza,

Bardziej troskliwa niźli kiedykolwiek

A dzięki temu więcej niż szczęśliwsza,

Gdyż tylko w Tobie pięknym bywa człowiek.

Niech krople Serca Twego mnie obmyją

Z kurzu, z przyziemnych zadrapań, poranień,

Niech moje usta Twoją Mądrość piją

I niech się wola Twoja we mnie stanie.

Pod strumieniami Twych łez rodzicielskich

Pragnę uzdrowić i duszę, i ciało.

Pożytek ze mnie będziesz miał niewielki,

Choć moje serce więcej dać by chciało,

Lecz… czymże jestem jeśli nie marnością

I jedną z wielu łez przez Ciebie lanych?...

Wciąż nas ogarniasz Swą Panie Miłością,

Chociaż nie jesteś przez ludzi kochany.

Tym oczyszczeniem w deszczowym westchnieniu,

Chciałabym Tobie wszystko wynagrodzić.

Tulę do Ciebie duszę w rozmodleniu,

Bowiem nie umiem Życia Ci osłodzić

I jestem tylko nędznym ziarnkiem piachu,

Drzazgą w Twym Sercu z Krzyża, który niosłeś,

Mizernym zlepkiem kompleksów i strachu,

Który do rangi dziecięcia podniosłeś.

Potrafię tylko wyznać Ci mą miłość,

Ale okazać jej niezdolna jestem.

Gdyby w sen wieczny zapadała przyszłość,

Obmyj mnie proszę raz jeszcze Swym deszczem.