LAMENTACJE

Płaczesz Niebo nad ziemią, że taka zhańbiona,

Krwią zbroczone ma łono, uda oraz ręce,

W piersi martwe, obłudą roztrzaskane serce,

Sine z zimna, lubieżnie odkryte ramiona.

Leży naga jak dziwka w zakątku ulicy.

Śmiech szyderczym rechotem wykrzywia jej usta.

Szczury skubią zębami jej strzępy spódnicy.

Piersi ledwo zasłania czarna w kwiaty chusta.

Płaczesz Niebo, bo widok ten żebrze litości…

Trzyma w dłoniach paluszki wyrwane i główki.,

Oczy kapią z dłoni atramentem stalówki

Pogubione spojrzeniem jak grosz bezbożności.

Płaczesz Niebo i łzami oczyszczasz jej ciało,

Wiatrem z twarzy odgarniasz włosy poplątane,

Tulisz w objęciach jak Ojciec dziecię zbłąkane,

Szepcząc z miłością czule, że nic się nie stało.

A ona… Cię odpycha i w twarz Tobie pluje

Z wężami wokół szyi, z robactwem na skroni,

Rozchyla nogi, ramiona, śmiercią częstuje,

Drwi, wrzeszcząc bezdusznie, że gniewu się nie boi,

Ale… gdy noc zapada… chowa głowę w dłonie,

Opłakuje swe dzieci skażone podłością,

W bezradności, w cierpieniach swych matczynych tonie,

Dławiąc się i dusząc platoniczną miłością.

Wokół cisza i tylko kruk jej ciało skubie,

Siejąc w przestrzeń kawałki krwią zroszonej skóry,

A ona przy śmietnikach za czymś w koszach dłubie,

Rzucając wzrok pod nogi, nie patrząc do góry.

A Ty płaczesz, bo jakże?!, gdy córka Ci kona

I wbrew Twoim przestrogom i wbrew Twojej woli

Idzie na zgubę ścieżkami zwietrzałej soli,

Dźwiga szczątki swych dzieci na wątłych ramionach.