FILIŻANKA JESIENI

Złote pasemka w warkoczach brzozy za oknem,

Łzy strącone z gałęzi wiatru pocałunkiem,

Świt przeszywający na wskroś mrożącym chłodem,

Żałobnice na trawie rozsypane sznurkiem…

A ja w łyku herbaty odnajduję łąki,

Akacje, co w kokonach pszczoły rozpieszczają,

Jagody, której w runie iskrzą szronem pąki

I lipy, co się miodu wstążką przepasają.

A ja w łyku herbaty dostrzegam konwalie,

Lawendę, która niebo sprowadza na ziemię,

W jej toni z przyjemnością przyglądam się malwie

I czuję cytrynowe imbiru korzenie.

A ja w łyku herbaty z bukietem nagietka

Ozdobionym kokardą mięty i maliny

Słyszę echo, co ptactwo unosi jak rzeka,

Wypełniając tym śpiewem każdy rys szczeliny…

Obok kosze jarzębin pełne są owoców,

Kasztany oraz dęby bogato brzemienne,

Pajęczyny plecione z siwiuteńkich włosów

I rosy kryształowe dukaty bezcenne,

A w mych dłoniach maleńka filiżanka wiosny,

Lata, które dojrzewa niczym bursztyn słońca,

Aromat rozmarzenia beztroski, radosny

I jesień, którą gościć potrafię bez końca.