NIEŚWIADOMI

Jeszcze tak niedawno, bo dni… kilkanaście…

Pewne sceny się działy i sploty przypadków…

Nikt nie podejrzewał, że któreś z nas zaśnie,

Że się życie składa z dwóch, przeróżnych światów.

Jedna chwila za drugą w kaskadach rozmowy

Spontanicznie spływały po kamieniach czasu…

Nie byliśmy świadomi kto z nas jest gotowy,

By na wieki zamilknąć, nie uwolnić głosu.

Dzień się zbudził i każde miało przekonanie,

Że nie zaśnie z biletem ujrzanego wschodu,

Że żyć będzie dopóki nowy dzień nie nastanie,

Przekraczając kolejny próg słońca zachodu.

Rozłożone na stole mapy i zapiski,

Filiżanka pełniutka uszczypniętej kawy

I codzienność, co dla nas była przecież wszystkim,

Czy plan oraz strategia przemyślanej trasy… -

To wszystko w nas zdradzało apetyt na jutro,

Niepohamowane łaknienie bycia w drodze…

Szukaliśmy celów, lecz, widać, na próżno –

Nie idziemy już razem jak noga przy nodze.

To ostatnie słowo i gest: „Do widzenia”

Zaskoczeniem się stało w swej nieuchwytności.

Teraz miejsce po tobie jest pełne milczenia…

Nikt w twych kątach, prócz wspomnień, i nic też nie gości.

Nieświadomi ostatniej chwili do przeżycia

I portu, w którym dane nam zasnąć na wieczność,

Wynurzamy się w strachu jakoby z ukrycia

Przerażeni, że krucha jest nasza doczesność.