BUDZĄCY SIĘ WRZESIEŃ

Sierpień jeszcze nie zasnął, a wrzesień się budzi.

W runie lasu wyciąga wrzosowe gałęzie.

Wilgotnością poranków ogień słońca studzi.

Babim latem oplata wszystko, jak i wszędzie.

Cisza w szarej sukience snuje się w ścieżynach,

Kapeluszem kolorów zahaczając drzewa,

Mglistym trenem się ciągnie za nią peleryna…

Ona rosą przeplata paciorki pacierza

I w skupieniu modlitwy sennie spaceruje,

Zaklinając w milczeniu wszelką radość ptactwa.

W sercu ciągły niepokój i wzruszenie czuje,

Bo w pastelach się zdaje uciekać od światła.

A, wiatr za nią podąża w szelestach i szumie

Jak kochanek, któremu uciekła kochanka.

Odcisk stóp jej z miłością serdeczną całuje,

Niosąc w dłoniach jeżyny glinianego dzbanka

Na osłodę smutków i goryczy tęsknoty.

Idzie za nią cierpliwie niczym cień wierności,

Wypłakując rzęsiście rozkochane oczy,

Czerpiąc szczęście z jej wonnej, kruchej obecności.

Nie wiadomo, czy kiedyś się wreszcie odważy

Podejść do niej, by chwycić ją mocno w ramiona?...

Zawstydzenie się zdaje stać przed nim na straży,

Więc się żalem rozlewa miłość niespełniona.

Jeszcze sierpień nie zasnął, a budzi się wrzesień.

Zda się bacznie przyglądać tej lotnej miłości.

Echem zarys historii tej miłości niesie,

Więdnąc nieodwracalnie w przekleństwie zazdrości.