DOJRZAŁOŚĆ

Gdzie jesteś życie moje w koronie z płatków krwi?!

Rozmyły się w przestrzeni jak mgła zielone dni.

Wstążeczki marzeń wszelkich jak motyl spłoszony

Zerwały się w locie w nieznane świata strony.

Gdzie jesteś wianuszku kwitnących możliwości,

Ambicji, które patrzą na los z wysokości?!

Gdzie jesteś naiwności dryfująca w chmurach?!

Po tobie pozostały: berło i purpura…

Na drzewie zawieszone skrzydła z szarym piórem,

Po którym spływa wszystko, co bywa ponure –

Anioł stał się człowiekiem, co stąpa po ziemi

I wie, że ciężką pracą jest cokolwiek zmienić.

Gdzie jesteś siło nadludzka i wszechmogąca –

Ta!, któraś tworzyła doskonałość bez końca,

Ta!, która niemożliwe miałaś odczarować

I perfekcyjnie wszystko w czasie dopracować?!

Gdzie się podziałaś młodości w zwiewnej sukience?!

Wyciągam do ciebie trudem zmęczone ręce.

Patrzę dojrzałym okiem w twe pyszne źrenice.

Szukam cię!, choć na ciebie już dawno nie liczę.

Wspominam ciebie tylko z wielkim rozrzewnieniem,

Bawiąc się tym uroczym, bajkowym wspomnieniem.

Teraz bowiem cierpliwość jest mą szczerą siłą,

Bo nie wszystko, co w planie, w życiu się ziściło.

Tak już bywa w przewrotnych wskazówkach zegara –

Młodość działa i walczy, niewiele się stara.

Z wiekiem jednak, gdy człowiek dojrzewa jak owoc

Myśli, tworzy, przeżywa sekundy, lecz!,... z głową.