ZA ŚWIĘTOŚCIĄ

Jakimż pięknym językiem Wandzia przemawiała,

Kiedy się publicznie w modlitwę angażowała

I przeplatając paluszki paciorem różańca,

Miała pokorną minę – nie triumfu, lecz poddaństwa.

Wszyscy więc panią Wandzię nad podziw podziwiali

I z niej też w pobożności przykład brać się starali,

Bo kiedy na nią patrzyli w tym akcie oddania,

Mieli wrażenie, że niebo anioła odsłania.

Lud Wandzię świętą okrzyknął zanim Pan Bóg zdążył,

Więc wieść o świętej Wandzie po wsiach i miastach krąży.

Zdawałoby się, że Chrystusa Odkupiciela

Pobożność pani Wandzi przyćmiewa, onieśmiela –

Taką to piękną sławą okryto panią Wandzię,

Że nawet!, gdy stanęła w polu czy na werandzie,

To do niej lud kierował modlitwy i intencje,

Klęcząc jak przed Majestatem i splatając ręce.

Wiara w tę świętość Wandzi tak wszem się rozszerzyła,

Że Wandzia niczym królewna w przywilejach żyła,

Za audiencje u siebie opłaty pobierała,

Wszystkich wokół ganiła i krytykowała,

Przeklinając oraz bluźniąc w nerwach bez ustanku

Czy to w kościelnym przedsionku, czy w domowym ganku.

Przeplatając zaś różaniec z modlitwą na ustach,

Myślała, czy jej rośnie w polu groch i kapusta,

Czy się kury w grzędach będą niosły wyśmienicie

Czy obrodzi w portfelu i szeleszczącym życie,

By jej wszyscy sąsiedzi bogactwa zazdrościli

I aby (gorzej niż ona) w nędzy, biedzie żyli.

Zaniedbywała Wandzia w odmawianej modlitwie

Ludzi, których to intencje pomijała sprytnie,

Koncentrując się jedynie na własnej miłości

I o dobro własne egoistycznej dbałości.

Mimo wszystko dla parafian świętą pozostała

I na ludzkiej naiwności strasznie korzystała,

Bo ludzie taką podłą przypadłość w sobie mają,

Że nie Bogu, ale żywym cześć i hołd składają

I w tym całym zakłamaniu, w tej ślepej grzeszności

Pożerani są brutalnie przez narcyzm miłości.

Morał jeden się nasuwa z ludzkiej przypadłości,

Który strachem mnie przejmuje aż do szpiku kości:

Choćby nawet sam Pan Jezus wśród nas się pojawił,

Byłby nikim wobec Wandzi, choć to On nas zbawił.