ECHO

 Hop!... Hop!... Hop!... Hop!... echo, gdzieżeś się podziało?!

Co się z tobą dzieje, co się z tobą stało?!

Wszędzie ciebie szukam, wszędzie wypatruję

I twego milczenia echo nie pojmuję.

 

Serce gorycz ściska, żeś gdzieś mi przepadło.

Czyżbyś w studnie echo mimowolnie wpadło?

Wszędzie las dokoła, trawa zapuszczona.

Szuka ciebie dusza za tobą stęskniona.

 

Kiedyś pośród kwiatów polnych mi gościło,

O obrzędach na wsi rozkosznie prawiło.

Krwawnik pospolity parasolem chronił,

Gdy dzwonek rozpierzchły dźwiękami cię gonił;

 

Rogownica polna ciebie kołysała,

Jakby cię niczemu wręcz oddać nie chciała;

Ostrożeń łąkowy kwiatem cię rozpieszczał;

Goździk kropkowany witał jako wieszcza;

 

Pszonak drobnym kwiatem niczym złotem sypnął,

A bodziszek drobny małym oczkiem łypnął;

Bluszczyk kurdybanek na ciebie spozierał,

Gdy cię jaskier ostry pąkami podpierał,

 

A driakiew gołębia razem z polnym makiem

Szeptały ci w ucho melodie jednakie;

Wrotycz pospolity i lekarski mniszek

Miodem napełniały dla ciebie kieliszek;

 

Pięciornik się prężył przed tobą dostojnie

Czy przetacznik perski gościł ciebie hojnie,

Wrotycz pospolity, albo i dziewanna,

A dziś… tylko lasy, a w tych lasach sarna…

 

Nie ujrzysz łąk pełnych takich kwiatów polnych,

A jedynie trawy, a w nich wiatr bezdomny,

Który cię przegonił gdzieś, hen!, w sine dale…

Dziś bez ciebie smutno, a było wspaniale.

 

Hop!... Hop!...  drogie echo z moich lat dzieciństwa.

Na wspomnienie ciebie tli się w oku iskra.

Szukam polnych kwiatów, lecz ich nie znajduję,

Więc za tobą echo smutki wypłakuję.

 

Chciałaby ma dusza w tobie się zasłuchać,

Ale musi ciebie po ugorach szukać.

Dziś już tylko lasy ślad twój powielają,

Bowiem polne kwiaty szumem nie śpiewają…

 

Odeszły wraz z tobą, zniknęły… na zawsze?!...

Boję się, że pamięć obraz lat tych zatrze,

Więc jak ciebie widzę, tak cię zapisuję

I się twoim głosem polnym delektuję.

 

Nie odchodźże echo i mnie nie porzucaj.

Bądźże przy mnie zawsze i przy piecu kucaj.

W chwilach, co trud niosą, nuć mi polne kwiaty.

Ten, kto ciebie słucha, jest człowiek bogaty.