SZUM WIATRU

Kim jesteś? – zapytał mnie wiatr,

Gdy stałam na balkonie –

Czemu oczy wypatrujesz w świat?

Do kogo wyciągasz dłonie

Jak słońca spragniony kwiat?

Co myślisz, że skronie stroskane

I rzęsy zroszone wzruszeniem?

Co tobie zostało zabrane?

Czemu się zmagasz z milczeniem?

Spojrzałam wiatru w źrenice.

On włosy moje szczotkował.

Zdradź – mówi – swą tajemnicę,

A ja ją w sercu zachowam.

Westchnęłam drżeniem listowia,

Wpadając w stan zadumania,

A on w ramionach mnie chowa,

Pociesza w chwilach wahania.

O, gdybyś wiedział mój wietrze,

Jak nędzną jestem kruszyną…

Dziś czerpię w dzbany powietrze,

Co życia mego przyczyną,

Lecz jutro… ślad z ziemi mój zetrze,

Usunie mój zapach z pościeli,

Być może rozrzuci me wiersze

W głuchej, oziębłej przestrzeni…

Serce więc we mnie kołacze

Na myśl mój wietrze kochany,

Że jutro już nie zobaczę

Jak drzew rozpościerasz falbany,

Że jutro już nie usłyszę

Głosu twojego w akordzie,

A tylko… grobową ciszę

Przytulę do piersi w chłodzie.

Wiatr ujął mą twarz w obie dłonie,

Spojrzał w me oczy głęboko

I ucałował me skronie,

Poczym mnie uniósł wysoko

Ponad kopuły i góry,

I ponad grzbiety dachówek,

Rozjaśnił obraz ponury,

Ostrząc w konturach ołówek

I zrozumiałam w momencie,

Że ciało więdnie, zasypia,

Lecz dusza wiecznie żyć będzie,

Tańcząc z tym wiatrem walczyka.