LATARENKA

Zauważyłeś mnie Panie pośród chrustu.

Podniosłeś i otarłeś z brudu, z kurzu życia.

Wziąłeś mnie ze sobą bez jakichkolwiek słów,

Jakbyś widział we mnie piękno do wydobycia.

Oczyściłeś rdzę i opatrzyłeś rany,

Wymieniłeś przezrocza zapłakanych oczu,

Postawiłeś w miejscu, gdzie kwitną tulipany,

Dałeś poczuć słodycz wiosennego soku,

A wieczorem, gdy byłam gotowa na wszystko

Dotknąłeś mego serca płomykiem miłości,

Rozpalając w mym wnętrzu ogromne ognisko,

Będące azylem w gęstwinach ciemności.

Rozpaliłeś mnie Panie do nieprzytomności.

Zawiesiłeś w przestrzeni pod kopułą nocy,

Bym maleńką iskierką mizernej jasności

Zapraszała każdego, co w półmrokach kroczy

I tak wiatrem smagana pod dachówką nieba

O płomieniu lękliwym, nieraz niewidocznym

Oznaczam miejsce, w którym nie brak nigdy chleba,

W którym spocząć można w fotelu wygodnym.

Nie pozwól mi więc zgasnąć na wieki mój Panie,

Nie pozwól by mnie strącił podmuch złej godziny.

Bez Ciebie wszak mój płomień palić się przestanie.

Bez Ciebie wszyscy w chruście nędznie się kończymy.