DLA CIEBIE

mojemu synowi

Nic nie mogę ci więcej dać oprócz serca,

Które nędznie kołacze pod ciężarem drogi,

W które ból się niemocą bezsilności wwierca,

Które płacze w ukryciu, gdy los ścina nogi.

Nic nie mogę ci więcej dać oprócz oczu,

Co się w ciebie wpatrują z podziwem, z radością,

Nie potrafią oderwać od twych źrenic wzroku

I niosą cię w mą duszę z wielką życzliwością.

Nic nie mogę ci więcej dać prócz moich ust

Skażonych milczeniem i wyznaniem banalnym,

Bo nie potrafiących znaleźć odpowiednich słów,

By przekazać ci miłość w stanie idealnym.

Nic nie mogę ci więcej dać oprócz dłoni

W pogniecionych rękawiczkach mojej starości,

Która szronem prószy włosy na mojej skroni

Krępuje moje ręce sznurem niezdarności.

Nic nie mogę ci więcej dać oprócz siebie

I choć żaden to prezent – przyczyna radości,

Mam wrażenie, że Pan Bóg stworzył mnie dla ciebie,

By pokazać mi przedsmak prawdziwej Miłości.