PRZEZNACZENIE

Na Twoich dłoniach jak motyl na płatku

Kwiatu, który ufnie kielich przed nim chyli,

Będę z uwagą przyglądać się światu

W każdej bezszelestnie mijającej chwili

I choćby wokół wszystko się kruszyło,

Obumierało w bezdusznej znieczulicy,

Zatrzymam w sercu to, co obok było,

Przejdę jak żebrak po ścieżce, ulicy

I zbiorę każde bezcenne doznanie,

W oczach zatrzymam twarz każdego człowieka

I gdy mnie uśpi czasu kołysanie,

I kiedy mnie porwie lat płynących rzeka

Rozchylę skrzydła by wiatr mnie opłynął

I by mnie oderwał od Twych palców dłoni.

Wszyscy i wszystko gdzieś, kiedyś przeminą,

Lecz ja odfrunę ze słońcem na skroni,

Bo te drobiny stłuczonego lustra,

Co dla wielu ludzi nic przecież nie znaczą,

Są prawdą, w której przegląda się ma dusza –

To łzy, które nad kimś lub nad czymś wciąż płaczą.

Trzeba się w końcu pogodzić z odejściem,

Aby godnie kiedyś odfrunąć w nieznane;

Śmierć traktować jak naturalne przejście

W miejsce Słowem Prawdy ludziom obiecane.